آسمون امروز ابریه دوباره
انگار می خواد بارون ِ خون بباره
شاید پرنده ای رُ سر بریدن
که چشم من هوای گریه داره
اینجا همیشه چشم ِ ابرا خیسه
بارون داره رو شیشه می نویسه
پنجره ها چشماتونو ببندید
سنگ به شکستن شما حریصه
تنگ ِ غروبه دل ِ من گرفته
آیینه ها بوی لجن گرفته
غریبه ام با این هوای سربی
غربت ِ من رنگ ِ وطن گرفته
آسمونا آبستن ِ تگرگه
زخم ِ خزون رو تن سبز ِ برگه
شمردن شماره های معکوس
موسیقی صدای پای مرگه
آزادی حرف تازه ای نداره
از آسمون داره قفس می باره
خسته شدیم بس که ترانه خوندیم
از زندگی ، از مردن دوباره
اما بازم قفس همیشگی بود
همیشه مرگ شروع زندگی بود
فایده نداشت فریاد خسته ی ما
تقدیر این قبیله بردگی بود
